ამდენი წლის განმავლობაში მივხვდი რომ პირველად შემიყვარდა. საკმაოდ ცუდი ყოფილა სიყვარული 🙂
მიუხედავად იმისა, რომ განიტარებია მასთან ბედნიერი დღეები, მაგრამ ყველაფერი მაინც საშინელებაა.. უშენოდ გატარებული ყოველი დღე დიდ ტკივილს მაყენებს. ვხვდები, რომ დიდხანს მომიწევს ასე ყოფნა. ცუდია, როცა იცი რომ მასთან არასოდეს იქნები და ცუდია, როცა ტკივილამდე გენატრება. მიკვირს, როდესაც ჩემს თავს ვუყურებ. ადამიანი, რომელიც იშვიათად იღიმის, არის ძალიან სერიოზული, გარეგნულად ცივი და საკმაოდ უხეში…. გული სავსეა სუყვარულით, სითბოთი და სევდით. მე თვითონაც მიკვირს, როდესაც ვფიქრობ, რომ შენთან შემიძლია ყველაზე თბილ ადამიანად ვიქცე.
ვხვდები, რომ ნელ-ნელა ვექცევი შენი ცხოვრების ქვეშ. ვოცნებობ შენთან შეხვედრაზე და ვცხოვრობ მოგონებებით, ხო, იმ მოგონებებით, რომელიც შენ დამიტოვე და წახვედი, ან მე გაგიშვი. არ ვიცი.
არ მინდა პატარა ბავშვივით ბანალურად დავიწყო, რომ სიყვარული საშინელებაა, მაგრამ ფაქტია. ყველაფრის ხალისი დამიკარგა, ყველაფერი გაუფერულდა, ვცხოვრობ მხოლოდ ისე, როგორც ამას აკეთებს ის, ვისთვისაც უკვე ყველაფერი სულ ერთია, ვისაც ყველაფერი მობეზრდა და ვისაც აღარც კი ახსოვს რა ნიშნავს უყვარდე ადამიანს მთელი გულით, მხოლოდ იმიტომ, რომ არ სურს სხვასთან სიახლოვეც კი.
ნუთუ ესაა ნამდვილი სიყვარული, ნუთუ ესაა ის, რაც ფილმებში მინახავს, რაზეც წამიკითხავს, რაზეც მსმენია….
ასე დავიარები ამ ქვეყნად და დაგატარებ გულით ისეთი შეგრძნებით, თითქოს სულ იქ იყავი და არც არასოდეს წახვალ…
არ მაინტერესებს ის, რომ ჩემსა და შენს სქესს შორის განსხვავება არაა. მთავარია მთელი გრძნობით მიყვარხარ!
ყოველ დღე მესიზმრები…
პ.ს. დიდი მადლობა იმ ადამიანებს, ვინც სასიამოვნო განცდით შეხვდა ჩემს ბლოგს.
ლესბოსელის დღიური 