ხანდახან ვფიქრობ, რომ ცხოვრებას აზრი არ აქვს, ხან ვფიქრობ, რომ მინდა მე თვითონ მივცე აზრი, მაგრამ მახსენდება ჩემი ცხოვრება და სასო მეკვეთება ხოლმე 🙂 უბრალოდ, ამდენი ხნის განმავლობაში ცხოვრება ვერ ვისწავლე, ან არ ვცდილობ რომ ვისწავლო. მუდამ კრიტიკის ქვეშ ვარ და მუდამ ფიქრებით ვარ მოცული.
შავბნელი სამყარო თავს არ მანებებს და უფრო თავისკენ მითრევს…
ჩემი სიყვარული თავს მახსენებს და უფრო მბოჭავს…
მინდა ყველაფერი წინ წავიდეს, ისე წინ, რომ უკან აღარ მინდოდეს გამოხედვა.
დავიღალე იმაზე წერით, როგორ ძალიან მიყვარხარ და იმაზე ფიქროთაც აზრი აქვს თუ არა ამ სიყვარულს, თუ ესეც ისევე გაქრება, როგორც გაქრა ბევრი ადამიანი გაქრა.
თავს ვალდებულად ვთვლი ამ ქვეყნიურ უბედურებებზე ვწერო.
სამყარო ისეთი ამოუცნობია, ძნელია ჩაწვდე იმას, თუ რას გიმზადებს ბედი.
ალბათ 100 წელი ან 200 წელი უნდა გავიდეს რომ თამამად ვთქვა, რომ მე ის ვარ, ვინც თქვენ 2 საუკუნის წინ გეზიზღებოდათ, ვისაც ავადმყოფს ეძახდით და ვისაც დასცინოდით თავისი სიყვარულის გამო.
თუმცა არა, არ ვიტყვი თამამად, მე მე ვარ, მე ვცხოვრობ, მე ვსუნთქავ, მე ვაზროვნებ, მაშასადამე ადამიანი ვარ. თუ წერის მუზა მომდის გაგიჟებული ვწერ. ვწერ ყველაფერზე, ვწერ ამ ქვეყანაზე, იმ ქვეყანაზე და ვწერ შუა ადგილზე, რომელიც ამ ქყვეყანასა და იმ ქვეყანას შორისაა. წერის დროს რომ შემომხედოთ, იფიქრებთ, რომ გავგიჟდი, გადავირიე და აზროვნების უნარი დავკარგე. პირიქით, ამ დროს ყველაზე კარგად ვაზროვნებ და თითები თავისით გარბის. ერთი და იგივე მუსიკა მაქვს, რომელიც ყოველი წერის დროს გამდევს ფონად. ასე უფრო მშვიდათ ვარ, და ასე უფრო კარგად ვწერ.
ჩემო სიცოცხლე სიგიჟემდე მიყვარხარ.
ლესბოსელის დღიური 